De uitdaging
Voordat tandheelkundige studenten patiëntenzorg verlenen, moeten ze goed worden getraind en hun klinische vaardigheden zelfverzekerd kunnen toepassen. Daarom zijn conventionele simulaties in de fysieke wereld essentieel in hun vroege training.
Een van de belangrijkste technieken in de mondchirurgie die iedere tandarts moet beheersen, is het toedienen van een verdoving in de mond. Ervaren tandartsen hebben hier maar 60 seconden voor nodig. Tot wel 2 uur lang wordt een kwart van het gezicht verdoofd. Zo kunnen tandartsen de benodigde procedures uitvoeren tijdens een klinische sessie.
De techniek is echter moeilijk te leren en studenten in de meeste tandheelkundige opleidingen in de VS en andere landen oefenen door elkaar een injectie te geven. Dit brengt niet alleen klinische risico's met zich mee voor de deelnemers, maar het veroorzaakt ook veel stress. Om deze reden is NYU Dentistry jaren geleden gestopt met wederzijdse injecties.
Maar als alternatief konden studenten hun injectietechniek verfijnen met behulp van oefenpoppen. Deze levenloze, plastic objecten zijn niet alleen onrealistisch, maar ook duur. En ze missen de anatomie in de mond waarmee studenten vertrouwd moeten raken.
Door deze uitdagingen moeten de meeste tandheelkundestudenten wereldwijd tijdens slechts één sessie leren om lokale verdoving toe te dienen. Daarna moeten ze deze techniek op een levende patiënt uitvoeren. Dit fundamentele probleem moest worden opgelost.
