Na meer dan 3 jaar op afstand te hebben gewerkt vanuit Azië, Noord-Amerika en Europa, in die volgorde, woont en werkt Grace Lee nu in NYC. Je weg vinden in al die grote veranderingen kan een grote uitdaging zijn voor iemand die altijd van consistentie en orde houdt. Maar het heeft haar ook een nieuwe kijk gegeven op wat het betekent om je ergens thuis te voelen, contact te houden en te groeien.
De pandemie heeft zoveel zaken onderbroken. De manier waarop we werken. Routines. Relaties. Plannen. Er heerste een algemeen gevoel van controleverlies dat ook heeft geleid tot een verstoring van de geestelijke en emotionele stabiliteit. Maar voor mij was het inpakken van mijn spullen in maart 2020, naar huis gaan en de maanden daarna mijn activiteiten beperken tot de muren van mijn huis slechts het begin van vele tektonische verschuivingen in mijn leven.
Toen alles beter leek te gaan en ik weer met een fijn gevoel kon terugkeren naar normale dingen, net als alle anderen, moest ik plotseling alles achterlaten dat ik kende en naar een ander continent verhuizen. Dat was in 2021. Een jaar later, nadat ik amper de tijd had gehad om te herstellen en weer balans te vinden, maakte ik precies hetzelfde mee: nog een verhuizing, nog een verstoring. En door elke verstoring raakte ik meer de draad kwijt.
De enige constante aanwezigheid gedurende deze jaren was mijn baan. Hoewel ik mijn werkjubileum elk jaar in een ander land vierde, was ik blij dat ik die jubilea überhaupt had. Ze vertegenwoordigden een consistentie die ontbrak in andere aspecten van mijn leven. Op een bepaalde manier was mijn werk de controlefactor van al die andere variabelen en de lakmoesproef die de impact vertegenwoordigde die verandering op mij had. Het verbazingwekkende van dit alles is dat ik, ondanks alle ups en downs, een betrokken medewerker bleef.
Medewerkerbetrokkenheid. Dat is een term die ik de afgelopen jaren vaak gehoord heb, naarmate de modellen voor werken op afstand en hybride werken voor de meeste bedrijven de norm zijn geworden. Het wordt meestal gebruikt door werkgevers, vaak samengaand met onderwerpen zoals personeelsproductiviteit of werkplekcultuur, en minder door de mensen om wie het daadwerkelijk draait. Mensen zoals ik.
Grace Lee
Het is een van die termen die zo vaak worden gebruikt. Het woord zelf heeft de betekenis allang overstegen. Als je het googlet, dan levert het talloze definities op die allemaal proberen te beschrijven wat het betekent: 'Een concept van Human Resources dat de mate van enthousiasme en toewijding beschrijft die een medewerker heeft ten opzichte van zijn/haar werk'; 'In welke mate een medewerker zich geroepen voelt om zijn/haar organisatie te helpen de doelen te behalen.'
Het dominante perspectief is ook hier weer dat van de werkgever. Maar als medewerker denk ik niet in die termen. Voor mij betekent het zijn van een betrokken medewerker dat ik een band voel met het werk wat ik doe, en met mijn organisatie en de mensen daarvan. En ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat het niet eenvoudig is om dat gevoel van verbondenheid te behouden als je leven in alle opzichten wordt verstoord.
Daarom ben ik me gaan realiseren dat het zo belangrijk is voor werkgevers om een werkomgeving te creëren die deze band mogelijk en gemakkelijk maakt. Als ik terugkijk op de afgelopen 3 jaar, dan was het voor mij nooit één enkele ervaring of stimulans of winst die ervoor heeft gezorgd dat ik betrokken bleef, maar het samengestelde effect van allerlei zaken.
Het waren de vele gesprekken die ik had met mijn managers en teamgenoten en hun waardering van mijn bijdrage, de bevestiging van mijn mening en de voortdurende uitdaging om het nog beter te doen. Het was de evolutie van het werk zelf, de complexiteit, het steeds grotere belang van de deliverables en de grotere belangen die erbij hoorden. Het was mijn steeds grotere verantwoordelijkheid die ik soms kreeg, maar die ik soms ook gewoon moest vragen, en mijn betrokkenheid bij grotere gesprekken met implicaties die verder gingen dan mijn individuele functie voor de groei en gezondheid van het bedrijf.
Al die ervaringen gaven me het gevoel dat ik onderdeel was van iets groters en dat ik belangrijk was. Het verving alle gevoelens van angst en alleen zijn. Het maakte dat ik aanwezig bleef.
Het ironische is dat geen van dat alles ook maar iets te maken had met fysiek aanwezig zijn op kantoor en in eigen persoon werken. Zoals ik al zei was ik lange tijd één van de, zo niet de enige, meest op afstand gevestigde medewerkers van mijn bedrijf. Als afstand in de weg had gestaan van betrokkenheid, dan was ik de meest niet-betrokken, niet-toegewijde medewerker van mijn bedrijf geweest. In plaats daarvan logde ik elke dag virtueel in terwijl ik fysiek uren, soms oceanen, verwijderd was van het hoofdkantoor van het bedrijf. Toch voelde ik me nauwer betrokken bij mijn collega's, mijn werk en mijn organisatie dan ik ooit bij een andere baan in mijn leven was geweest..
Dit is een gevoel van 'aanwezig zijn' dat compleet anders is dan op locatie zijn of persoonlijk aanwezig zijn. Het is eerder een gevoel van duidelijkheid en bewustzijn. Me bewust zijn van de unieke meerwaarde die ik heb voor het bedrijf en tegelijkertijd een bewustzijn dat anderen zich hier ook van bewust zijn en dat zij het steunen en goed vinden. Vanuit dat bewustzijn komt het gevoel van een doelgerichtheid, motivatie, voldoening en zelfontwikkeling (die vaak ook wel de 'pijlers van medewerkerbetrokkenheid' genoemd worden). De wens om er elke dag te zijn en je in te spannen, ongeacht de storende krachten die je mogelijk in de weg staan.
Grace Lee
Uiteindelijk moet je investeren in relaties en werkrelaties vormen daar geen uitzondering op. Dit zeggende als iemand die jarenlang een langeafstandsrelatie had met haar werk en haar collega's, kan ik met recht zeggen dat afstand niet de vijand is. De vijand is eerder geen contact met anderen en je losmaken van je werk. Het is alles dat voorkomt dat je de relatie tussen jou en je werk, je organisatie en de mensen daarvan voelt en leeft.
Medewerkerbetrokkenheid, ofwel medewerkertevredenheid, loyaliteit of hoe je het ook wilt noemen, begint ermee dat je je ervan bewust bent dat saamhorigheid en contact verstoringen minder verstorend maken en dat moeilijkheden het waard zijn om te overwinnen.